Eind vorig jaar Schone Kleren Campagne in India. Daar vertelde een arbeidster met tranen in haar ogen hoe zij uitgescholden en vastgehouden werd in de kledingfabriek waar zij werkte. Ze liet de schrale plekken op haar huid zien die waren ontstaan door uitdroging. Door de hoge werkdruk was er geen tijd om naar het toilet te gaan of om te drinken. Ze keek wanhopig aan en zei: “Dit duurt nu al zo lang. De bedrijven komen steeds weer op bezoek. Ze weten hier van. Steeds vertel ik weer mijn verhaal maar wanneer gaat er nu eindelijk iets veranderen?”

Vandaag tekenen de Nederlandse overheid, vakbonden, NGO´s, brancheorganisaties en kledingmerken het IMVO Convenant Duurzame Kleding en Textiel. Schone Kleren Campagne zet haar handtekening niet. Want zou ik die arbeidster die ik ontmoet heb kunnen vertellen dat bedrijven hier in Nederland eerst rustig gaan beginnen met een risicoanalyse en het op papier zetten van een plan van aanpak? Zou zij daar genoegen mee nemen? Ik denk het niet. Kledingarbeidsters hebben niks aan zo’n papieren werkelijkheid. De risico’s in de kledingindustrie zijn allang duidelijk. Het is nu tijd voor concrete acties.

Tegelijkertijd is het trieste dat diezelfde risicoanalyse en dat plan van aanpak wel winst zijn ten opzichte van de huidige praktijk. Sommige bedrijven hebben nauwelijks weet van waar en onder welke omstandigheden hun kleding wordt gemaakt. Maar ondanks deze kleine vooruitgang zijn er twee grote gebreken waar Schone Kleren Campagne niet mee akkoord kan gaan: de stem van de kledingarbeiders ontbreekt volledig en er zijn geen concrete resultaatgerichte doelen, bijvoorbeeld om hongerlonen van 80 euro per maand aan te pakken. Aan vrijblijvende initiatieven hebben de mensen die onze kleding maken niets. Het is zaak dat bedrijven zich inzetten om hongerlonen te verhogen naar een leefbaar loon.

Ik was in India vanwege ons onderzoek – welke na de zomer gepubliceerd zal worden – naar de lonen die arbeidsters verdienen in de fabrieken waar kleding voor Nederlandse modemerken wordt gemaakt. Wat blijkt? Geen één van de bedrijven in dit onderzoek, waarvan velen vandaag hun handtekening onder het convenant zetten, betaalt een leefbaar loon. Een deel van de arbeidsters verdient niet eens het wettelijk minimum loon!

In dit convenant staan goede punten maar het is compleet afhankelijk van de welwillendheid van kledingbedrijven, die al te vaak hebben laten zien dat zij de mensen die de kleding dag in dag uit in elkaar naaien op de laatste plaats zetten.

Maar wie weet hebben we het mis. Hopelijk wordt dit plan dan toch het keerpunt in de textielgeschiedenis. Dus Zeeman, Hema, The Sting, CoolCat en collega winkelbedrijven: ik wens jullie oprecht veel succes. Toon alsjeblieft jullie ambitie en kom eindelijk in actie.
Please, please, prove us wrong!