China is verreweg de grootste exporteur van kleding in de wereld. Anders dan in Bangladesh, waar kleding de ruggengraat van de exporteconomie vormt, is kleding een van de vele industrieën in China. De kledingfabrieken concentreren zich voornamelijk in 5 van de 22 provincies: Guangdong, Zhejiang, Jiangsu, Shanghai en Shandon. Deze regio’s liggen aan de kust, wat extra handig is voor de export.
Lonen
De groei van de textielindustrie in China heeft ook gezorgd voor hogere lonen. Maar het minimumloon is nog steeds veel minder dan een leefbaar loon. Officieel worden de minimumlonen in China per provincie, autonome regio en gemeente bepaald. De Chinese arbeidswet schrijft voor dat het minimumloon voor arbeiders genoeg moet zijn om van te leven, waarbij rekening wordt gehouden met bijvoorbeeld lokale huurprijzen, voedselprijzen, afdracht van sociale zekerheid en aanbod van arbeidskrachten. Deze minimumlonen zijn bedragen per maand voor fulltime werknemers, behalve als het deeltijdbanen betreft: dan wordt er gerekend met uurloon. De minimumlonen moeten elke twee jaar worden herberekend, hoewel het in de praktijk meestal jaarlijks gebeurt. De regelgeving is dus best goed, maar in de praktijk komt hier weinig van terecht.
Werktijden
Net als in veel andere kleding producerende landen hebben Chinese kledingarbeiders weinig andere keuze dan extreem veel overuren te maken. Het extra geld dat daarmee bovenop het basisloon verdiend wordt is onmisbaar om te kunnen leven. Het is heel normaal om elke dag minimaal 3 uur over te werken, naast overwerk op zaterdag. Een zevendaagse werkweek is eerder regel dan uitzondering. Hoewel de Chinese arbeidswetten bepalen dat arbeiders nooit meer dan 36 uur per maand mogen overwerken, wordt dit aantal uren altijd flink overschreden. Op het weigeren van overwerk staat vaak een boete.
Vakbondsvrijheid
Vakbonden zijn belangrijk omdat deze een middel zijn voor arbeiders om hun eigen arbeidsomstandigheden te verbeteren en te onderhandelen met het fabrieksmanagement. China kent geen vakbondsvrijheid. Er is maar één erkende staatsvakbond, de All China Federation of Trade Unions. Hoewel de wet voorschrijft dat vakbondsleiders door de leden moeten worden gekozen, worden deze vaak zomaar aangesteld. Elke nieuwe vakbond heeft de goedkeuring nodig van deze federatie. Werknemers die zelf een vrije vakbond oprichten kunnen worden gearresteerd en in de gevangenis belanden. Hoewel het recht op collectief onderhandelen niet in de Chinese wet staat zijn hier wel regels voor. Een aantal jaar geleden is er nieuwe arbeidswetgeving gekomen. Sindsdien is geregeld wat er in een arbeidsovereenkomst moet staan: contractduur, werk- en rusttijden, lonen en verzekeringen. Maar de vakbondswet is hetzelfde gebleven: vrije vakbonden zijn nog steeds verboden, wat het verbeteren van de positie van arbeiders lastig maakt.